ppor. Władysław Buć (1924-2017)

Żołnierz 2. Armii Wojska Polskiego

Urodził się 22 lutego 1924 roku we wsi Kornalowice niedaleko Samboru (dzisiejsza Ukraina). Ukończył tam kilka klas szkoły powszechnej. W 1940 roku został wysłany na roboty przymusowe do łagru w miejscowości Bołdys. Po wielu miesiącach ciężkiej pracy wrócił do swojego domu, gdzie pomaga rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. Jesienią 1944 roku przymusowo został wcielony do 2. Armii Wojska Polskiego. Został przydzielony do 4. kompanii piechoty, gdzie dowódcą był słabo znający język polski Rosjanin. W ocalałej z 1945 r. opinii dowództwo podaje pozytywne epitety na temat żołnierza pisząc m.in.: „Szeregowy Buć Władysław to żołnierz zdyscyplinowany, sumienny, pracowity, a do Polski demokratycznej ustosunkowany pozytywnie”. Jako żołnierz piechoty bierze udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej oraz bitwie pod Budziszynem w kwietniu 1945 roku, gdzie podczas ataku zostaje ranny w nogę. Trafił do szpitala polowego, w którym zostaje opatrzony i z przestrzeloną nogą położony na słomie. Przeżył pożar szpitala polowego. Po dojściu do zdrowia uczestniczył w walkach o Berlin. Koniec wojny zastaje go 17 kilometrów od Berlina. Do 1958 roku mieszkał w Kornalowicach, które należały do ZSRR. Od 1958 roku do śmierci był mieszkańcem Łętowa.

Zmarł w lipcu 2017 roku w Łętowie.


Odznaczony: Brązowym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem za Odrę, Nyse i Bałtyk, Medalem za Udział w walkach o Berlin, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem Pro Patria, Medalem Obrońcy Ojczyzny 1939-1945, Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie

Location not found